કોણ કહી શકે કે

કોણ કહી શકે કે અમારા જીવનમા, અમને કોઇ પણ અછત હતી,
સરોવર હતા, મૃગજળ હતા, ને વાદળી હતી, એક તરસ હતી.

એક કિનારે તું હતી ને, બીજે કિનારે હું, વચ્ચે ધસમસતી નદી હતી.
તારે તરવી હતી ને, મારે પણ તરવી હતી, એક ઇશારાની કમી હતી.

સાગર શાંત હતો ને, મારી કસ્તી પણ કિનારાથી બહુ દૂર ન હતી,
સામે જ તુ પણ હતી, ને આ ભવસાગરની કેવી ભુલભૂલામણી હતી.

તારે જવું ન હતુ ને, અમે રોકીશું તેવી છુપી એક આશા પણ હતી,
દેવો હતો મારે પણ સાદ, ને કદાચ શબ્દોની અજબ હડતાલ હતી.

તુ પાસ ન હતી, પણ આસપાસ હતી, ને યાદોની વણજાર પણ હતી.
જાણે આયનાથી મઢેલા, મારા ખાલી ઘરમા, તારી એક તસવીર હતી.

હારવાની નાનમ ન હતી, ને જીતવાની મને આદત પણ ન હતી,
વસંતને મારે જીતવી ન હતી, ને પાનખરને ન જવાની જીદ હતી.

તારા ગયા પછી જીવનમા, મારી પાસે બે જ તો, સારી દોસ્ત હતી,
એક તારી યાદ હતી ને, બીજી આ હવા, તારો અણસાર લાવી હતી.