અરે પ્રભુ તે અગણીત નારી અવની પર ઉપજાવી,
પણ મુજ અર્થે એક જ ઘડતા, આળસ તુજને આવી.
રસ્તે જાતી રામાઓનાં ટોળે-ટોળાં દેખું,
નીરખી ને નિઃશાસા નાખું, અભાગ્ય મારા લેખું.
વાસણની ઉતરવડને એક રાતુ વસ્ત્ર ઓઢાડું,
ઉભા છો વહુ એમ કહી મારા મનને રમાડું.
એક દોરડું લઇ એની વર-માળા વેષ બનાવી,
મારા ને ઉતરવડના મે કંઠ વિષે પહેરાવી.
કહ્યું ચાલો વહુ ચોળીમાં તમને આપીશ મુખ માગ્યું,
ખેંચાયાથી ખસી પડી, વાંસામાં મુજ ને વાગ્યું.
આના પર સબ્સ્ક્રાઇબ કરો:
પોસ્ટ ટિપ્પણીઓ (Atom)
લોક લાગણીને માન આપી ને આ કવીતા લખી રહ્યો છુ. જોકે આ અદભુત્ કવીતા ના રચયિતા કોણ છે એની મને ખબર નથી.
જવાબ આપોકાઢી નાખો